.comment-link {margin-left:.6em;}

í dagsins önn...........

hugleiðingar mínar

sunnudagur, mars 14, 2004

já svona er maður nú almennilegur. alltaf að hugsa um að gera lífið auðveldara fyrir hina. koma í veg fyrir að fólk fari að flýja land, vegna slæms veðurfars. en já upp með bikiníin. ég meina vá, fóruð þið eitthvað út úr húsi í dag. það var geggjað veður. við arnar vorum úti að róla og renna okkur í hátt á þriðja klukkutíma það var rosalega gaman.

annars lét ég loksins verða af því í tilefni þess að ég væri búin að kaupa mér bíl að drífa mig í jóga. úffff hvað ég er orðin stirð. ég var sko ekki svona slæm fyrir einu og hálfu ári þegar ég fór í jóga þá. uss usss. þetta bara gengur ekki lengur herra bæjarfógeti. nú er ekkert elsku mamma neitt, og verður tekið á málunum af fullri alvöru. huh hvað ætli ég hafi nú sagt þetta oft hehehe. en það er um að gera að gefast ekki upp, ó nei.

varðandi ostakökuna, þá skánaði hún nú ekkert með aldrinum, en hún var betri ef hún var við stofuhita. þá er hægt að þvæla henni í sig. annars er hún móðir mín svo undarleg. hún þurfti nú endilega að hafa aðra skoðun á þessum kökum, en ég og sigga. jú þetta var ljómandi góð ostakaka jakk....... og meira að segja súkkulaðikakan var góð, og nóta bene hún móðir mín hefur aldrei borðað brúnar tertur. hehehe. en mér er alveg sama hvað hún segir, hún fær ekki þessar kökur í fermingunni. hún verður þá í það minnsta að baka þær sjálf. huh.

þá fer karl faðir minn aftur í útlegðina í fyrramálið. en nú verður það bara stutt, því hann kemur auðvitað í bæinn á næstu helgi. ætlar að reyna að fljúga, það er bara eins gott að það verði flogið, nú jæja annars náum við bara í hann, annað eins höfum við nú gert. það var nú þarna um árið, þegar hann var að vinna í gilsfirði og bróðir hans dó. við mæðgurnar allar fjórar skutluðum okkur upp í bílinn og náðum í kallinn. þetta varð hin besti bíltúr hjá okkur. það er nú einu sinni þannig að þegar að kvenfólkið bregður sér af bæ, þá eru kallarnir komnir í símann til að athuga hvernig gengi. jú og við fengum auðvitað svoleiðis símtal líka. hann bjössi hringdi í okkur, bara svona til að athuga hvernig þetta færi fram hjá okkur. hehe svo spurði hann: hvernig er veðrið hjá ykkur........ við fengum auðvitað alveg ótrúlegt móðursýkiskast af hlátri, því við vorum rétt að komast að höfðabakkabrúnni þegar hann hringdi í okkur. það sem við gátum hlegið. ég er ekki frá ´því að ég hafi þurft að stoppa bílinn hjá shell til að þurrka tárin svo ég myndi ekki keyra út af... heheheh hann er alveg yndislegur hann björn. nú svo brunuðum við auðvitað vestur, og náðum í kallinn. vorum með tónlistina í botni og sungum hástöfum, milli þess sem ýmis gullkorn féllu. förum ekki nánar út í það. en svo þegar kom að því að keyra heim þá voru góð ráð dýr. nú þá auðvitað hafði fjölgað um einn í bílnum, sem var auðvitað allt í lagi, því þetta er jú fimm manna bíll. en það sem við höfðum ekki tekið með í reikninginn var að síðast þegar við systur sátum allar saman aftur í þá einhvern vegin fór mun betur um okkur í þá daga. ég er nú reyndar þeirrar skoðunar að bílarnir hafi nú bara hreinlega skroppið eitthvað saman síðan þá. nú eða þá að skálastærðin hjá okkur hefur eitthvað aukist. a b c d 2d e........ allavega vorum við við það að fá glóðaraugu á öll sex augun þegar að pabbi geystist áfram með okkur dæturnar í aftursætinu. þeir sem þekkja til pabba vita nú að hann er nú svona frekar rólegur í tíðinni, maður á virkilega erfitt með að sitja í bíl með honum, en það var nú ekki svo í þessari ferð, því hann glannaði svoleiðis með okkur að sögur hafa ekki farið af öðru eins. fórum svo allar og fjárfestum okkur í betri brjóstahöldum með steypustyktarjárnum, þegar heim var komið, ef ske kynni að við þyrftum að skutla honum aftur vestur eftir jarðarförina.

0 Comments:

Skrifa ummæli

<< Home