ég fer ekkert ofan af því að þetta var alveg frábært. ég er svo ánægð með að hana hringt í dagný þarna í desember til að plata hana með mér. ég veit ekki hvað wembley arena tekur marga í sæti, en ég held ég geti alveg sagt að það hafi verið nánast fullbókað. það var smá svæði þar sem enginn sat, og ég held það sé nú aðallega vegna þess að þá varstu í raun að sitja allt að því aftan við sviðið.

við fórum á mc donalds fyrir tónleikana og það settist hjá okkur maður sem er allavega tíu árum eldri en við. við ákváðum að láta vaða, og spyrja til vegar. þá var þessi maður líka á leiðinni á tónleikana. upphófst þá mikið spjall um hljómsveitina, og hann fór að spyrja okkur útúr, hvað væru margir taylorar og hvort þeir væru skildir, hvaðan kemur nafnið. nú við auðvitað rúlluðum þessum spurningum upp, enda sannir aðdáendur á ferð :)

upphitunarhljómsveitin var alveg víðáttu leiðinleg. spilaði fullt af einhverjum lögum sem voru öll eins, söngkonan var ekkert slæm, en lögin þannig að það var í lagi að hlusta á eitt en ekki heilan haug. það var ekki fyrr en hljómsveitin var farin af sviðinu sem maður fór að geta sungið með tónlistinni sem var spiluð og komist í almennilegan gír.

og svo rann stóra stundin upp og skyndilega varð maður fimmtán aftur eða hvað það nú var. ekki hefði mann grunað á þeim tíma að maður ætti eftir að fara á tónleika með uppáhaldshljómsveitinni sinni tuttugu árum seinna. maður minn lifandi. en svo komu öll gömlu góðu lögin. reflex, rio, girls on film, notorious, wild boys (varð okkur enn og aftur hugsað til allýar), save a prayer, careless memories, planet earth og fleiri og fleiri, ásamt nokkrum nýjum.

að maður skuli ekki hafa gert þetta áður, þ.e. að fara á svona stóra tónleika. langar svolítið að vita hvað staðurinn tekur marga, bara svona til að fá fílinginn :)