Púl púl púl. Hún móðir mín blessunin hringdi í mig í vinnuna rétt fyrir kl 4. Alveg snar yfir því að hún hefði ekki náð sambandi við mig 2 mín fyrr. (komm on ég var að vinna). Nema hvað að hún var að fá taugaáfall vikunnar yfir því að það var komin grafa fyrir utan hjá mér, og hún ein heima. Nú ég dreif mig heim áður en kellingin færi í hjartastopp. Jú viti menn, þarna var komin þessi líka fína grafa og vörubíll fullur af sandi á leiðinni. Ég sem sagt hafði talað við pabba á sunnudagskvöld, um hvort hann gæti reddað gröfu og sandi í planið hjá mér. Og viti menn. Pabbi er nú ekki þekktur fyrir að vera neitt að tvínóna við hlutina, þannig að öllum að óvörum þá birtust þeir sem sagt hjá mér í dag.

Ég hringdi í Ásmund og þá var hann rétt að koma til Keflavíkur til að fara á fund. OK sem sagt ekkert gagn af honum. Þá er bara að fara heim og bretta upp ermarnar. Ég held að kallinum hafi nú ekkert litist á þegar ég kom askvaðandi að gröfunni í fínu hvítu buxunum mínum, hvítum jakka og með lakkaðar neglur. (þið vitið hvað maður er nú alltaf vel til hafður). Svo náði maður sér bara í malarskóflu og byrjaði að moka frá húsinu meðan gröfumaðurinn skóf af planinu. Ásmundur hringdi að sjálfsögðu reglulega til að gá hvernig gengi. Um það leiti sem ég sagði honum að þetta færi að verða búið þá sagði hann: " Æ Æ ég sem er að fara að leggja af stað heim." Æ æ mæ es. Og það passaði, rétt þegar hann var að renna í hlað þá var gröfumaðurinn að fara. Ég sit svo uppi með blöðrur í lófum, verk í baki, og einhverjar undarlegar harðsperrur í lærunum. Hvaðan ætli þær komi nú.

En málið er að mér finnst allt svona svo afspyrnu skemmtilegt. Nú er bara að bíða eftir píparanum til að leggja hita í planið. Hann kemur ekki fyrr en á þriðjudaginn, en hver er svo sem að flýta sér.